De aanhoudende overbevolking in onze gevangenissen is geen administratief probleem meer, het is een moreel bankroet.
Dat de politiek al decennia wegkijkt, is geen teken van onmacht, maar van cynische berekening: met humane detentie win je geen verkiezingen, met spierballentaal wel.
Dossiers worden doorgeschoven tot ze verjaren, terwijl mensen op matrassen tussen het ongedierte slapen.
Maar de echte schande is niet alleen de politieke lafheid; het is onze eigen, collectieve apathie.
De burger haalt de schouders op. Zolang de sleutel maar is omgedraaid, mag het daar binnen rotten.
We reduceren gedetineerden tot 'afval' waar we liefst niets meer over horen, vergetend dat de manier waarop een staat zijn gevangenen behandelt, de enige ware graadmeter is voor zijn beschaving.
We zijn niet alleen toeschouwers van deze humanitaire crisis, we zijn door ons zwijgen medeplichtig.
